envy94

Ty który poszukujesz ludzkich dusz, gdzie nawet zdziałać nic nie mógł Orfeusz. Uratuj mnie proszę od tego świata, w którym mnie więzi niewidzialna krata, gdzie już dawno zgasło moje słońce, a wszechobecny mrok rozszerzył swoje końce. Uratuj mnie proszę od tej nocy, przed którą uciekali Bogowie Północy. Mam już po prostu dość pół-życia pół-śmierci!

Ah, wielkie są moje żale za osoby, za te wszystkie ofiary co umarły, wręczając im złote medale szybko uciekać, by poczuć mary na swej obolałej twarzy, brudnej i krwawej po bitwie, stoczonej za dnia by w nocy znów poczuć, że oznaki pięknej nocy promieniują na twej Twarzy, a zmagania złych duchów odeszły, w zapomnianą krainę gdzie panuje ład i porządek, a wszystko wygląda jak ogród trawiasty, wśród którego na nowo króluje dusza rycerza, co zginął i spogląda na świat żywych l